Jan Beerends (1898-1978) was in het begin van de vorige eeuw een van diegenen die zich met hart en ziel inzetten voor de emancipatie van de Nederlandse katholieken.
Zijn ideaal van een zelfbewuste katholieke gemeenschap ontwikkelde zich geleidelijk tot een ideaal van een gemeenschap die alle mensen, ongeacht stand, geloofsrichting of politieke overtuiging, zou moeten omvatten. Dat bracht hem in contact met leidende figuren in de socialistische beweging en in de beweging van volkshogescholen, die zich keerden tegen wat zij noemden het gemeenschapsondermijnende kapitalisme. Deze in de jaren twintig en dertig ontwikkelde gemeenschapsvisies leidden na de Tweede Wereldoorlog tot de oprichting van een reeks ontmoetingscentra en volkshogescholen, waaronder het door Jan Beerends opgerichte Katholieke Gemeenschapsoord en Volkshogeschool Drakenburgh te Baarn. De bloeitijd van het gemeenschapsdenken lag in de jaren vijftig en zestig; het einde van deze ideologie en de opkomst van het individualisme diende zich eind jaren zeventig aan.
Nu het onbehagen over de leegheid van de huidige materialistische cultuur en het daaraan gekoppelde ?ieder voor zich?-individualisme, toeneemt is het boeiend te lezen hoe voorgaande generaties omgingen met het altijd weer terugkerende spanningsveld tussen individuele ontplooiing en gemeenschapszin.

Hans Beerends (1931) is sinds de jaren zestig als activist en publicist
betrokken bij campagnes op het gebied van mondiale armoedebestrijding. Over
dit onderwerp schreef hij naast vele artikelen een vijftal boeken.