Albert Alberts (1911 - 1995) werd geboren in Haarlem. Vanaf zijn zesde jaar woonde hij in Apeldoorn. Hij studeerde Indologie aan de Rijksuniversiteit te Utrecht en was werkzaam als ambtenaar op het Franse ministerie van koloniën te Parijs. In 1939 promoveerde hij op het proefschrift Baud en Thorbecke 1847-1851. Daarna vertrok hij naar Nederlands-Indië, als adjunct-controleur op Madoera. Na zijn internering op Java door de Japanners kwam hij in 1946 met verlof naar Nederland. Hij werkte bij het Ministerie van Overzeese Gebiedsdelen op de afdeling Politieke Zaken maar nam ontslag uit de Indische bestuursdienst omdat hij zich niet kon verenigen met het regeringsbeleid ten aanzien van Indonesië. Na enkele jaren te hebben gewerkt als directiesecretaris van het Kina-bureau in Amsterdam, werd hij in 1953 redacteur van het weekblad De Groene Amsterdammer. Van begin 1959 tot begin 1960 werkte hij bij Sticusa, de in Amsterdam gevestigde Nederlandse Stichting voor Culturele Samenwerking met Suriname en de Nederlandse Antillen. In 1960 kwam hij terug bij De Groene Amsterdammer en bleef daar tot 1965. Daarna werkte hij tot 1976 als ambtenaar op het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Alberts liet een rijk en sterk persoonlijk oeuvre na, met beroemd geworden titels als De eilanden (1953), De vergaderzaal (1974) en De vrouw met de parasol (1991). Zijn werk werd veelvuldig bekroond, onder andere met de Constantijn Huygensprijs 1975 en de P.C. Hooftprijs 1995. In 2005 verscheen zijn Verzameld werk in drie delen dundruk.